Rodzaje szkoleń

Agility jest to sport psów polegający na tym, że pies prowadzony przez swojego przewodnika głosowymi i ruchowymi komendami musi pokonać bezbłędnie i jak najszybciej specjalny tor przeszkód.

Pies musi zaliczyć przeszkody w odpowiedniej kolejności, ale nie zna ich układu przed startem (przewodnicy przed startem mają czas na zapoznanie się z układem toru i ich zadaniem jest sprawne poprowadzenie psa przez tor). Należy zaliczać tzw. strefy kontaktu, np. pies wbiegając na równię pochyłą nie może od razu skoczyć na jej szczyt, ale musi zaliczyć tę strefę (choćby jedną łapą).

Psy oceniane są przez sędziów w kategoriach dostosowanych do wielkości psa. Dla mniejszych psów poprzeczki niżej, dla większych wyżej (kategorie small, medium i large).
Źródło: Wikipedia

Dog Frisbee – sport, polegający na rzucaniu dyskiem frisbee przez człowieka i chwytaniu go przez psa.

Wyróżniamy parę dyscyplin:

• Superminidistance - w którym to na specjalnie wyznaczonym polu pies aportuje dysk. Strefa łapania podzielona jest na pola, z których każde jest punktowane inaczej. Im dalej rzucimy tym więcej punktów. dodatkowo pies otrzymuje 0,5 pkt gdy złapie dysk z oderwanymi wszystkimi 4 łapami od ziemi, czas konkurencji wynosi 90 sekund.
• Timetrial - polega na wykonaniu dwóch 20-metrowych rzutów, złapanych przez psa, w jak najkrótszym czasie.
• Longdistance - polega na wykonaniu jak najdłuższego rzutu.
• Freestyle - tutaj człowiek pokazuje różne techniki rzutów a pies różne chwyty, a wszystko to jest zebrane w zgrabny układ z muzyką. Podczas występu przewodnik rzuca maksymalnie 10 talerzykami, a czas konkurencji to nie więcej niż 2 minuty. Liczy się zarówno skuteczność, jak i zgranie danej pary, technika i ilość rozmaitych rzutów. W skład takiego występu wchodzą odbicia od ciała przewodnika (vaults), przeskoki przez ciało (overs), salta (flips) oraz rożne inne elementy np multiple, dog catch, zigzak, passing itp. Freestyle jest podzielony na
• open - dla zaawansowanych,
• starters - dla początkujących,
• young dog - dla psów od 9-18 miesięcy - w tej konkurencji zabronione są wysokie skoki, salta i odbicia od ciała.

• Dogdartbee - polega na rzucaniu talerzyka tak aby pies złapał w odpowiedniej strefie, bardzo podobne do popularnych "rzutek".

Źródło:Wilkipedia

Skijöring, rzadziej skikjöring (wym. szisjyrink lub skijerink) - rodzaj sportu zimowego polegającego na wyścigu na śniegu narciarzy (maszerów) ciągnionych przez zwierzęta (zazwyczaj pojedynczego konia, ale także np. przez psi zaprzęg) albo pojazd (motocykl, skuter śnieżny itp.)
Określenie zapożyczone z języka norweskiego (ski - narty, kjöre - powozić), przez analogię do wyrazu snörekjöring - powożenie na sznurze. Tradycje tej metody wykorzystania siły pociągowej zwierząt do transportu wywodzą się z północnej Skandynawii i Syberii. Formę sportową przybrały w Norwegii w II połowie XIX wieku, przyjęły się m.in. u górali w Szwajcarii (tam od roku 1907 organizowane są corocznie wyścigi "White Turf" na zamarzniętej tafli jeziora St. Moritz), a także w Polsce, na Podhalu (obok wyścigów "kumoterek", czyli zaprzężonych w konia dwuosobowych sań góralskich). Skijöring był dyscypliną pokazową na II Zimowych Igrzyskach Olimpijskie rozgrywanych w St. Moritz w 1928 roku. Zawody w tej dyscyplinie popularne są także w Ameryce Północnej, m.in. w Kanadzie.
Źródło: Wikipedia

Canicross - to oficjalna dyscyplina sportowa sportu psich zaprzęgów, polegająca na bieganiu z psem. Pies upięty jest na smyczy z amortyzatorem (długości ok 2,5 w rozciągnięciu), która łączy się z pasem na talii maszera. Pies biegnie przodem pomagając w biegu zawodnikowi. Wyścigi tej dyscypliny odbywają się w warunkach bezśnieżnych.
Canicross można uprawiać z dowolnym psem w dobrym stanie fizycznym i odpowiednim wieku. W Polsce jak i na Świecie najlepiej w tej dyscyplinie sprawdzają się greystery, psy myśliwskie jak np.: wyżły, charty czy pointery jak i inne psy zaprzęgowe Syberian Husky czy Alaskan Malamut.
Źródło: Wikipedia

Bikejoring jest dyscypliną sportu zaprzęgowego rozgrywaną na dystansach sprinterskich, w której jeden lub dwa psy ciągną rower połączone z nim liną z amortyzatorem. Trasa biegu liczy zazwyczaj od 4 do 10 km. Maszer chcący wystartować w bikejoringu musi mieć co najmniej 15 lat i zdrowego psa o wadze minimum 12 kg, którego w żaden fizyczny sposób nie można zmuszać do biegu. Zaprzęgi bikejoringowe bardzo często osiągają najwyższą średnią prędkość zawodów (ok. 40 km/h), a maksymalnie na zjazdach około 60km/h. Stanowi to o widowiskowości bikejoringu i pozwala zakwalifikować go do sportów ekstremalnych. W Polsce bikejoring to już oficjalna dyscyplina sportu podlegająca pod Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów. Posiadamy kadrę i reprezentację Polski w tej dyscyplinie i mamy zawodników z tytułami mistrzów świata i europy. Najszybsze w bikejoringu psy to Greystery- specjalne mieszanki wyżłów i greyhoundów, wykorzystywane również w innych dyscyplinach zaprzęgowych.
Źródło: Wikipedia

Dogtrekking jest najbardziej przyjazną, zorganizowaną formą wypoczynku dla psa i jego właściciela. Jest skierowany dla wszystkich bardziej lub mniej aktywnych właścicieli psów.
W Polsce jest organizowanych wiele imprez dla posiadaczy psów, są to nie tylko wystawy, ale również wyścigi psich zaprzęgów, próby pracy dla ras użytkowych, a nawet taniec z psem czy frisbee.
Ale gdzie mogą się spotkać wszyscy, również Ci, dla których pies jest po prostu towarzyszem? Oczywiście na dogtrekkingu.
Dla miłośników długich wędrówek z psem największym wyzwaniem w tej dyscyplinie jest dystans jaki należy przebyć,czyli średnio 25 - 50km.
Zawodnik przed startem otrzymuje od organizatora mapę, na której zaznaczone są punkty kontrolne, wytyczające kierunek marszu. Dogtrekking posiada więc cechy marszu na orientację.
Do udziału w zawodach wystarczą jednak podstawowe umiejętności nawigacyjne.
Dogtrekking jest doskonałą alternatywą spędzania wolnego czasu z psem ponieważ poza wiekiem i stanem zdrowia psa, nie stawia żadnych ograniczeń.
Źródło: Onet.pl


Psi zaprzęg - sposób poruszania pojazdu zaprzęgowego, najczęściej sań na śniegu, ale także (w warunkach bezśnieżnych), np. lekkiego wózka (powozu) przez zespół - od jednego do kilkunastu - psów. Liczba psów zależy od ich wielkości i siły, od ciężaru ciągnionego pojazdu, od długości trasy i od pofałdowania terenu.

W przeszłości użycie psich zaprzęgów było najlepiej sprawdzającym się sposobem przewozu ludzi i wyposażenia na trasach syberyjskich, alaskańskich, arktycznych i antarktycznych ze względu na znaczną odporność psów na surowe warunki klimatyczne oraz stosunkowo niezbyt wielkie ich wymagania, połączone ze zdyscyplinowaniem tych zwierząt. Np. na Czukotce psie zaprzęgi wykorzystywano np. do transportu pasażerów i przesyłek pocztowych; są doniesienia, iż tamtejsze zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg.
Prócz zastosowań transportowych (skąd wypierane są przez różnego rodzaju pojazdy silnikowe, np. sanie motorowe), psie zaprzęgi wykorzystywane są w sporcie i w rekreacji. W tych przypadkach zadaniem zaprzęgu jest ciągnięcie pojazdu przewożącego pojedynczego człowieka (sanie lub wózek), albo - jak w skijöringu - ciągnięcie narciarza lub w bikejoringu - ciągnięcie kolarza. Psie zaprzęgi potrafią osięgać na zawodach średnie prędkości ponad 30 km/h, a maksymalnie do 50 km/h.
Rasami psów wykorzystywanych w psich zaprzęgach są - obok husky syberyjskich, wywodzących się z Jakucji i Czukotki - alaskańskie malamuty i husky japońskie psy rasy akita, psy grenlandzkie, samojedy i kilka innych, a także popularne ostatnio i najszybsze w sporcie psich zaprzęgów mieszanki eurodogi i greystery czyli mieszanki psów myśliwskich i chartów.
Źródło: Wikipedia